کیش یک آدمکش : سندیکا – Assassins creed syndicate

Assassin’s Creed: Syndicate با وعده‌های پر سر و صدای یوبی‌سافت مبنی بر پیشرفت و بازگشت به ریشه‌ها معرفی شد و حالا پس از گذشت چند ماه، شاهد انتشار این نسخه از سری محبوب Assassin’s Creed هستیم. خیلی زود فهمیدیم که ساخت بازی را برخلاف نسخه‌های قبلی، استودیویی به غیر از مونترال بر عهده دارد. آن هم نه یک استودیو، بلکه جمعی از استودیوهای یوبی‌سافت با مرکزیت استودیوی کبک مشغول ساخت این بازی شدند. 

شاید بسیاری با این امید سراغ بازی رفته‌اند که به دلیل وارد شدن داستان به دوره‌ی ویکتوریایی انتظار یک جهش اساسی از آن چه در حوزه‌ی داستان و چه در نوع و شکل گیم‌پلی را داشتند.

ولی متاسفانه داستان بازی آن طوری نیست که انتظارش را دارید. در بسیاری از موارد داستان شاید کمترین نقش را در بازی دارد و به خوبی خوب روایت نمی شود و بیشتر پتانسیلش هم در همین میان از بین می‌رود.

سندیکا دارای دو شخصیت قابل بازی است که  جیکوب و ایوی( Evie)  نام دارند و دوقلو هستند. خوشبختانه شخصیت هردوی این خواهر و برادر پردازش خوبی دارد که به گیم‌پلی و نوع قابلیت‌های هریک سرایت کرده است. داستان از شهر Crawley شروع می‌شود، شهری که تمپلار ها اختیار کامل اوضاع را در آن به دست گرفته‌اند و کاری از اساسین‌ها ساخته نیست.

شاید اگر از قبل می‌دانستیم که این دو دارند در چه راهی قدم می‌گذارند درک داستان برایمان بسیار بهتر و آسان تر بود. اگر بخواهم برایتان واضح تر توضیح دهم می‌توانم بگویم که داستان بازی بسیار خوب شروع می‌شود سپس در اواسط بازی به شکل عجیبی افت می‌کند و در اواخر بازی دوباره کمی جان می‌گیرد. شخصیت پردازی شخصیت‌ها بسیار خوب انجام شده به طوری که در همان اوایل بازی اخلاق و رفتار آنها به طور کامل دستتان می آید و به راحتی می‌توانید با آن ها ارتباط برقرار کنید.

دوره‌ای که از آن باید به عنوان سال‌های اوج انقلاب صنعتی یاد کرد. ویکتوریا ۶۴ سال بر انگلستان سلطنت کرد و در این مدت نه تنها انقلاب صنعتی، بلکه تاثیرات فرهنگی بسیاری در زندگی مردم به وجود آمد. جامعه‌ی انگلستان در آن روز‌ها پر از هرج و مرج بود و لندن جو آرام و سالمی نداشت. بحث مربوط به کودکان کار، شاید یکی از نمونه‌های جدی برای نشان دادن حال و هوای سنگین آن روزهای لندن باشد. طبق قوانینی که در اواسط قرن نوزدهم میلادی وضع شد، کودکان زیر ۹ سال نباید به کار گرفته می‌شدند .

بسیاری از وقایع آن سال‌ها در داستان چند ساعته‌ی بازی گنجانده شده تا بازیکن در کنار انجام ماموریت‌ها و جلو رفتن در داستان، کمی هم در تاریخ گشت و گذار کند و حتی با چند شخصیت مهم تاریخی  ملاقات کند. حتی سعی شده تا جیکوب و ایوی در بعضی از مسائل جامعه دخیل شوند تا بازیکن در به ثمر نشستن بسیاری از اصلاحات و تغییرات به وجود آمده در جامعه‌ی انگلستان دخیل شود.

شما در مراحل فرعی علاوه بر مبارزه با باند‌های خلاف‌کاری، باید به داد کودکان مشغول به کار برسید و آن‌ها را نجات دهید. بازی طوری روایت می‌شود که حس می‌کنید دو شخصیت اصلی بازی نقش بسیار زیادی در تاریخ انگلستان داشته‌اند و اکنون نام آن‌ها از تمامی کتاب‌های تاریخی حذف شده است! شاید این تنها راه برای به تصویر کشیدن تاریخ در سری AC باشد که البته به خوبی جواب داده و مورد استقبال قرار گرفته است.

 شاید به همین دلیل باشد که در ابتدا با ایوی ارتباط بهتری برقرار کردیم. شاید هم نحوه‌ی مبارزه‌ی او در همان ابتدا باعث شده تا چنین جذابیت بالایی در این شخصیت ببینیم. در هر صورت این تفاوت‌ها مدام کمرنگ‌تر می‌شوند. در بین شخصیت‌های دیگر داستان می‌توان به کرفورد استریک نام برد. شخصیتی آرام، خونسرد و نسبتا پیچیده که اصلی‌ترین دشمن شما در بازی خواهد بود. روند داستان بازی، شما را آرام آرام به او نزدیک می‌کند.

اما متاسفانه پایان بازی اصلا رضایت ما را جلب نکرد. نه تنها خبری از یک پایان باشکوه‌تر نبود، بلکه همه چیز ساده و کلیشه‌ای به پایان رسید. حتی مبارزه پایانی هم چنگی به دل نمی‌زد. شاید بتوان پایان Sequence‌های ما قبل پایانی را بهتر و باکیفیت‌تر ارزیابی کرد. در مورد بخش داستانی مربوط به آینده نیز اصلا انتظار خاصی نداشته باشید! چرا که این بخش کوتاه است و جذابیت کافی را ندارد و از طرفی به صورت از پیش رندر شده و در قالب چند ویدیو روایت می‌شود.

در نگاه اول باید گفت که گیم پلی سندیکا نسبت به دو-سه نسخه ی قبلی خیلی بهتر شده و اگر هنوز از حرکاتی نظیر بالا رفتن از در و دیوار یا پریدن روی سر دشمنان خسته نشده باشد، هنوز احتمال زیادی وجود دارد که از تمام این کارها لذت ببرید. گیم پلی بازی خوش بختانه تا حدی روان تر از قبل شده و این بار می توان با سرعت بیش تر و به طرق گوناگون در محیط بسیار بزرگ بازی جا به جا شد.

علاوه بر این که کاراکترهای اصلی سرعتی بسیار زیاد (و بعضا غیرمنطقی) در بالا رفتن از دیوار دارند، به لطف آیتم های جدیدی چون زیپ لاین، می توان به سرعت میان دو ساختمان طنابی متصل کرد و از میان آن ها جا به جا شد.در همین حال، خیابان های لندن هم به صورت عریض و طویل طراحی شده اند تا بتوانید به راحتی و با استفاده از وسیله ی نقلیه ی کالسکه، در شهر جولان دهید..

اضافه شدن کالسکه تغییری نسبتا بزرگ و مثبت در گیم پلی به وجود آورده و چرخیدن با این کالسکه ها در شهر یا مبارزه روی آن ها و هنگام حرکت، گیم پلی را از خسته کنندگی بیش از حد نجات داده است. البته متاسفانه سازندگان ظاهرا به خوبی از پتانسیل های ایده ی جدیدشان باخبر نبوده اند و تنها در موارد معدودی از آن استفاده می شود؛ در حالی که به شخصه می توانستم زمان بیش تری را با استفاده از کالسکه سپری کنم.

ایراد بزرگی که از همان ابتدای گیم پلی تا انتها به چشم تان خواهد خورد و دیگر عاصی تان می کند، تعداد بسیار بسیار زیاد مبارزات است. تقریبا در تمام مراحل جانبی یا اصلی باید به طور دائمی با گروه های مختلفی از گنگ های لندن به مبارزه بپردازید. یک مثال بارز برای این ماجرا، یکی از مراحل ابتدایی بازی است که باید به دنبال 3 گنجینه ی مختلف در محیطی که مساحت آن به زور به 100 متر مربع می رسد، بگردید و در همین محیط محدود، با چیزی در حدود 6 گنگ 4 نفره ی مختلف به مبارزه خواهید پرداخت. به جرئت می توان گفت که تا انتهای بازی، تعداد افرادی که در این مبارزات قلع و قمع می کنید به بیش از نیمی از جمعیت آن زمان لندن خواهد رسید!

خوشبختانه با وجود طراحی مراحل قابل قبول بازی، احساس خستگی نخواهید کرد. با این‌که شاهد مراحل با شکوه و به‌ یاد ماندنی در بازی نبودیم، اما نمی‌توان ایراد جدی به بازی گرفت. شاید گاهی احساس کنید که نحوه‌ی انجام ماموریت‌ها تکراری شده و تیم طراحی مراحل بازی حرف جدیدی برای گفتن ندارد، اما همیشه این‌طور نیست. چند عامل جدید به بازی اضافه شده است که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به دزدیدن اشخاص مختلف اشاره کرد.

شاید گاهی لازم به کشتن هدف نباشد و آن فرد را زنده لازم داشته باشید. در این موارد باید با دقت بیشتری بازی کنید و بدون دیده شدن فرد مورد نظر را غافلگیر کنید. او را از پشت گرفته و با تهدید به مرگ، مجبور به حرکتش کنید. اگر خواست فرار کند فشار را با زدن یک دکمه بیشتر کنید و او را از آن منطقه خارج کنید. ممکن است در این بین دیده شوید و مجبور به مبارزه با افراد دشمن شوید.

به غیر از سلاح‌ها ابزار جدیدی نیز در اختیار دارید که روند بازی را به کل تغییر داده است! یک روپ‌لانچر همه فن حریف که با استفاده از آن به راحت‌ترین شکل ممکن می‌توان به نقاط مرتفع رسید. سال‌های گذشته و با انتشار هر نسخه، شاهد آسان‌تر شدن بالا رفتن از دیوارها بودیم. کافی بود آنالوگ را به سمت بالا نگه دارید تا از دیوار بالا بروید. حالا کار به جایی رسیده که تنها با یک بار فشار دادن کلید مورد نظر، ظرف کوتاهترین زمان ممکن از هر ساختمانی که مدنظرتان بود بالا بروید. فرقی ندارد یک ساختمان کوتاه باشد یا بلندترین برج شهر! این وسیله کاربرد دیگری نیز دارد و آن ساخت زیپ‌لاین است. با وجود این قابلیت به راحتی بین ارتفاع‌های مختلف جابجا خواهید شد.

 موسیقی بازی را باید یکی از نقاط قوت آن دانست. جایی که آستین وینتوری قطعات زیبا و متناسب با حال و هوای آن روزهای لندن را خلق کرده و شنیدنشان واقعا حس خوبی را به بازی داده است. وینتوری پیش از این نیز حضور موفقی در دنیای بازی‌های ویدیویی داشته و شاهکار او در Journey‌ را نمی‌توان فراموش کرد. برای صداگذاری شخصیت‌ها هم مثل همیشه از افراد معروف استفاده نشده و این یک نکته‌ی مثبت است.

چرا که باعث می‌شود صدای شخصیت‌ها شما را به یاد هیچ بازیگر و یا شخصیت‌ بازی‌های دیگر نیندازد. از پاول آموس (Paul Amos) بازیگر سریال دختر گمشده برای صداگذاری جیکوب استفاده شده و ویکتوریا اکتین (Victoria Atkin) به جای شخصیت ایوی صحبت می‌کند.

هر دو کار خود را خوبی انجام داده‌اند و نمی‌توان ایرادی روی آن‌ها گذاشت. صداگذاری محیط بازی نیز با توجه به طراحی دقیق محیط شهر و آن شلوغی، بدون صداگذاری خوب نمی‌توانست حس زنده بودن به محیط بازی ببخشد. خوشبختانه تیم صداگذاری وسواس خوبی به خرج داده است.

صدای چرخ درشکه‌ها، شلوغی جمعیت و چیزهای دیگر در کنار موسیقی بسیار خوب، باعث می‌شود کار تیم صداگذاری را تحسین کنیم. Assassin’s Creed: Syndicate‌ را باید بهتر از دو نسخه‌ی قبلی سری دانست، اما نمی‌توان آن را با نسخه‌های اول بازی مقایسه کرد. Syndicate نتوانست سری را به روزهای اوج خود بازگرداند و تلاش و وعده‌های یوبی‌سافت برای بازگشت به ریشه‌ها کافی نبود.